Recenzja filmu

Gry wojenne (1983)

Temat wojny atomowej, która wyrywa się spod wszelkiej kontroli, prześladuje filmowców. W filmie Stanleya Kubricka "Doktor Strangelove, lub jak przestałem się martwić i pokochałem bombę" (skąd bezwstydnie zapożyczony jest tytuł - lustrzane odbicie) procedury decyzyjne okazują się nieodporne na sabotaż przeprowadzony od wewnątrz. W filmie "Karmazynowy przypływ" to nadmierna autonomiczność dowódcy okrętu podwodnego uzbrojonego w rakiety balistyczne doprowadza niemal na skraj wojny, gdy brak jest łączności z bazą. W "Grach wojennych" dochodzi nowa zmora – błąd oprogramowania, bowiem wadliwe działanie maszyny okazuje się wynikać z przyjętych założeń. Twórcy filmowi od dawna też uzmysławiają, że skażenie atmosfery doprowadzi do tego, że również zwycięzca konfrontacji zginie, jak w filmie "Ostatni brzeg". Wydawałoby się, że na całym świecie świadomość bezsensu wojny atomowej dominuje. Jednak politycy nie chodzą chyba do kina, bo zwłaszcza peryferyjni dyktatorzy marzą o swojej bombce A jako szczycie prestiżu i klub atomowy wciąż się rozszerza. Film "Gry wojenne" podejmuje również temat konsekwencji oplecenia świata siecią internetu, co powoduje możliwość przechwycenia cennych informacji przez nieuprawnionych. Może to być robione w celach przestępczych, może to również być zabawa, jak w przypadku Davida Lightmana (Matthew Broderick). Bo od zabawy film się zaczyna, nastolatek łamie zabezpieczenia stron internetowych przekonany o własnej wielkiej wiedzy i nieuchwytności. A jeżeli popisze się tymi umiejętnościami przed dziewczyną, która mu się podoba, to będzie w pełni szczęśliwy. Wbrew pozorom ta zabawa staje się realnym zagrożeniem, bo włącza się do niej strategiczny komputer. Wywoławszy stan zagrożenia David stara się zażegnać kryzys, docierając do twórcy programu dającego komputerowi samoświadomość - prof. Falkena (John Wood). Ku swojemu zdziwieniu stwierdza, że naukowiec założył wcześniej atomową zagładę gatunku ludzkiego i specjalnie mieszka blisko głównego celu ataku. David musi nakłonić go do zmiany zdania.. Łącząc powyższe nośne wątki, John Badham uzyskał film trzymający w napięciu. Widz ujrzał, jak w centrum NORAD garstka wojskowych, korzystając z wyrafinowanej technologii, może podjąć decyzję o unicestwieniu setek milionów istnień ludzkich. Równocześnie uraczono go lękiem, że być może nie wiedzą, co robią, bo ogłupiono ich komputer. Mimo 25 lat, jakie minęły od premiery filmu, powody do niepokoju wciąż istnieją, dlatego nie sposób bomby atomowej pokochać.